Chałupa ufundowana przez rodzinę Kasperków o konstrukcji zrębowej, w węgłach łączony na nakładkę, osadzony na kamiennej podmurówce z piwnicą dostępną z sieni. Uszczelnienia pomiędzy belkami ścian wypełnione gliną i pobielone wapnem. Dach czterospadowy, kryty słomą. Wnętrze dwutraktowe, symetryczne o dwóch izbach z frontu i dwóch komorach w trakcie tylnym rozdzielonych przelotową sienią, osobne wejście posiadają stajnia i składzik.
W izbie po lewej stronie sieni urządzono klasę lekcyjną charakterystyczną dla okresu dwudziestolecia międzywojennego. Na ekspozycji prowadzone są zajęcia warsztatowe „W szkole naszych dziadków”. W sąsiedniej komorze, z oknem i oddzielnym wejściem zaaranżowano mieszkanie nauczyciela, gdzie zobaczyć możemy piec zwany „kozą”.
W po prawej stronie od wejścia izba kuchenna wyposażona w meble, sprzęty i naczynia pochodzące z początku XX wieku. Najbliżej okna ulokowany warsztat szewski, na którym szewc szył nowe trzewiki ze skóry na uniwersalnym kopycie bez różnicowania na stopę prawą i lewa. Na środku izby stary warsztat tkacki przywieziony z Orawy, z kolei w komorze za izbą zobaczyć można pomocnicze narzędzia tkackie: wijadło, szpularz, rytki oraz narzędzia do wstępnej obróbki lnu; międlica do łamania zdrewniałych powłok, „szczeć” do wyczesywania paździerzy, „kądziel” do przędzenia nici. W sieni przy drzwiach stoi rower z 1935 roku na drewnianych rafkach.
W składziku, przylegającym do szczytowej ściany chałupy, wyeksponowano warsztat wikliniarski składający się z pochyłej, szerokiej deski, z wystającym metalowym kolcem, na którym osadzano dno wyplatanego kosza, obok różnorodne wyroby z lat 70 XX wieku, wykonane przez mistrzów wikliniarskich.